dijous, 18 d’abril del 2013

LA DANSA DELS INQUIETS


Torno,  i en veure la data de la darrera entrada em sembla quasi impossible que hagi passat tant temps. Com pot ser? Entro renovada per dins, plena de noves experiències,  sensacions que,  tot i ser conegudes,  no deixen de sorprendre’m, meravellosa capacitat de veure les coses cada dia amb uns ulls diferents. És el batec del cor que, a l’aguait, no sent sinó que escolta totes les noves notes i, agosarat a cops,  no es resisteix a ballar la dansa dels inquiets.
Avui m’ha triat un camí i jo m’he deixat du sense cap  pressa per tots els seus racons, per tots els seus revolts, un camí sense fi, fet  a mida. Ara i aquí,  aquest instant que es fon per no tornar mai més, emmagatzemo els colors, les flaires, les remors, i,  evidentment també, els silencis tan meus, tan propers, més precisos que un mot.     
Vuelvo, y al ver la fecha de la última entrada me parece casi imposible que haya pasado tanto tiempo. ¿Cómo puede ser? Entro renovada por dentro, llena de nuevas experiencias, sensaciones que, a pesar de ser conocidas, no dejan de sorprenderme, maravillosa capacidad de ver las cosas cada día con ojos diferentes. Es el latido del corazón que, al acecho, no oye sino que escucha todas las notas nuevas y, osado a veces, no se resiste a bailar la danza de los inquietos.
Hoy me ha elegido un camino y yo me he dejado llevar sin ninguna prisa por todos sus rincones, por todas sus curvas, un camino sin fin, hecho a medida. Ahora, hoy, en este instante que se funde para no volver nunca más, almaceno los colores, los olores, los rumores, y, evidentemente también, los silencios tan míos, tan cercanos, más precisos que muchas palabras.